მხატვარი არ უნდა იყოს მშიერი: ომსკის სტუდენტები თანამედროვე შემოქმედებითი ადამიანის ცხოვრების შესახებ

მხატვარი არ უნდა იყოს მშიერი: ომსკის სტუდენტები თანამედროვე შემოქმედებითი ადამიანის ცხოვრების შესახებ
მხატვარი არ უნდა იყოს მშიერი: ომსკის სტუდენტები თანამედროვე შემოქმედებითი ადამიანის ცხოვრების შესახებ

ვიდეო: მხატვარი არ უნდა იყოს მშიერი: ომსკის სტუდენტები თანამედროვე შემოქმედებითი ადამიანის ცხოვრების შესახებ

ვიდეო: მხატვარი არ უნდა იყოს მშიერი: ომსკის სტუდენტები თანამედროვე შემოქმედებითი ადამიანის ცხოვრების შესახებ
ვიდეო: გიგი თევძაძე - კრიტიკული აზროვნება IV ეპიკურე 2024, მარტი
Anonim

"ომსკი აქ" აგრძელებს მკითხველების გაცნობას ქალაქის ახალგაზრდა და პერსპექტიულ მაცხოვრებლებთან "20x20" პროექტში. ჩვენი დღევანდელი გმირები ალისა კუსაკინა და ივან ნოსკოვი კლასელები, ნიჭიერი ახალგაზრდა მხატვრები არიან, რომლებიც ხელოვნებისა და ცხოვრების მიმართ განსხვავებული მიდგომით გამოირჩევიან. ალისა კუსაკინა, ომსკის სახელმწიფო პედაგოგიური უნივერსიტეტის ხელოვნების ფაკულტეტის მე -5 კურსის სტუდენტი. - როგორ და როდის გადაწყვიტეთ, რომ გსურთ იყოთ შემოქმედებითი? - ყოველთვის მქონდა სურვილი მხატვრობისა და გამოყენებითი ხელოვნებისკენ. სინამდვილეში, ხელოვნება ყოველთვის ჩემთან იყო. სამი წლის ასაკიდან მშობლებმა წამიყვანეს სხვადასხვა წრეებსა და განყოფილებებში. მე მომეწონა რაიმეს გადახედვა, სხვადასხვა პროცესების დაკვირვება და ჩემი აღქმის პრიზმის საშუალებით, რაც ვნახე, თვალწარმტაც, გრაფიკულ გამოსახულებად გადავაქციო. მე ხელოვნების გარდა ვერაფერს გავაკეთებ და არ მსურს ამის შესაძლებლობა. - ახლა რა მიმართულებით მოგწონთ უფრო მეტი მუშაობა? - მე უფრო გრაფიკას ვეკუთვნი, მიყვარს ტექნიკის შესწავლა, ბეჭდური გრაფიკის სხვადასხვა დარგები. მაგალითად, წელს მე თავიდან აღმოვაჩინე მუყაოს გრავიურა. - ახალგაზრდა მხატვრისთვის ადვილია თვითრეალიზაცია ომსკში? - ჩემს საქმიანობას მხარს უჭერს ომსკის კულტურა და სტრუქტურა. ჩვენ გვაქვს შესანიშნავი მუზეუმი "ლიბეროვის ცენტრი", სადაც ხდება საგამოფენო პროექტები. ჩვენ მხარს ვუჭერთ მუზეუმს "ომსკის ხელოვნება" და "მხატვრის სახლი". შეგიძლიათ მოხვდეთ ამ საიტებზე, აჩვენოთ თქვენი შესაძლებლობები, ნახოთ თუ რისი უნარი აქვთ სხვა მხატვრებს. არსებობს სინთეზი, კომუნიკაცია ახალგაზრდა და ჩამოყალიბებულ მხატვრებს შორის. ვგრძნობ, რომ ეს ძალიან კარგია ჩემი შემოქმედებისათვის. - როგორ შეიძლება დღეს ახალგაზრდა მხატვარმა თავი განაცხადოს, თავი შეამჩნიოს? - მე ვთვლი, რომ ახალგაზრდა მხატვრისთვის ყველაზე მთავარია ბევრი იშრომოს, ყურადღება არ მიაქციოს წვრილმანებს, უფრო ფართოდ გამოიყურებოდეს, ფხიზელად შეაფასოს მისი როლი. მხოლოდ საკუთარი თავისა და ენის ძიების საშუალებით შეგიძლია რამის მიღწევა. შემდეგ კი ყველაფერი გამოვა, იქნება გამოფენები და ა.შ. ინტერნეტში ბევრი კონკურსია, რაც ხელს შეუწყობს განვითარებას, პოპულარიზაციას. მთავარია, მუდმივად იმუშაო საკუთარ თავზე, გააუმჯობესო, არ იდგე უძრავად და არ იყო იზოლირებული, მაგრამ იყო გახსნილი. - ხატვის სწავლა მჭირდება თუ არა, საკმარისია თანდაყოლილი ნიჭი მქონდეს? - ვთვლი, რომ განათლება აუცილებელია. ჩემი გამოცდილებიდან გამომდინარე, ვხვდები, რა განსხვავებაა ფაკულტეტზე მოსვლისა და იმას, რასაც მალე დავტოვებ. აუცილებელია, რა თქმა უნდა, ინტუიციურად ვიგრძნოთ გრძნობა, მაგრამ ლოგიკურად მხარი დავუჭიროთ ყველაფერს. მე გავაანალიზე მათი ნამუშევრები, რომლებმაც თავიანთი კარიერა დაიწყეს მხატვრობაში აკადემიური ცოდნის გარეშე, შემდეგ შევისწავლე ნახატის, კომპოზიციისა და ა.შ. წიგნიერება და ვნახე რას გადააკეთეს. - საჭიროა ვისწავლო ხელოვნების გაგება? - ყოველთვის შემოქმედებაში, არ აქვს მნიშვნელობა იქნება ეს ფერწერა, გრაფიკა, ქანდაკება თუ სხვა რამ, მხატვარს გარკვეული მნიშვნელობა აქვს. არ არის საჭირო პასუხის გაცემა კითხვაზე "რას გულისხმობდა ავტორი?" ეს არის ერთგვარი პოსტსაბჭოთა აზროვნება და ძალიან მცდარია. ავტორმა შეიძლება საერთოდ არ შეიტანოს რაიმე წმინდა ნაწარმოებში. - ხშირად დადიხარ გამოფენებზე, უყურებ სხვა მხატვრების შემოქმედებას? - იმისთვის, რომ მხატვარი გახდე მომავალში, თუმცა შეიძლება ადამიანი არ გახდეს მხატვარი, აუცილებელია ბევრი უყურო. ვცდილობ ვნახო სხვადასხვა გამოფენა, რომელიც მიმდინარეობს, თუნდაც ის, რაც შორს არის ჩემი ხედვისგან. ნაწარმოები ცოცხალი ხდება, იძენს მნიშვნელობას და ივსება მნიშვნელობებით, როდესაც ვინმეს აჩვენე და ვინმეს ეს აფასებს. არ აქვს მნიშვნელობა რა ემოცია განიცადა მაყურებელმა: ნეგატიური თუ პოზიტიური, მთავარია ეს ემოცია ყოფილიყო. - როდესაც ახალ ნამუშევარს ქმნით, ფიქრობთ თუ როგორ აღიქვამს მას მაყურებელი? - არა, როდესაც ნამუშევარს ვქმნი, თითქოს ტრანსში ვარ.როდესაც შემოქმედებით პროცესში ვარ, წარმოდგენა არ მაქვს იმაზე, თუ რა შეიძლება მოიფიქროს მის შესახებ. მთავარია, რომ იდეა თვითონ მეხება. დამტკიცება, აღიარება მოგვიანებით მოდის, მთავარია თავად პროცესი. Ხელოვნება ხელოვნებისთვის. - უნივერსიტეტის უკვე მეხუთე კურსზე ხართ, რის გაკეთებას აპირებთ სწავლის დასრულების შემდეგ? - ცხოვრება ხანმოკლეა, ხელოვნება მარადიულია. არ მინდა პლასტიკური სამყარო გაიმარჯვოს. მინდა დაკავებული ვიყო შემოქმედებითობით, ხელოვნებით, განასახიერო ჩემი ხედვა. ეს ღირებულია! მნიშვნელოვანია, რომ ყველამ გაიგოს, რომ მნიშვნელოვანია მათი ხედვა სამყაროზე. ჩვენ ცხოველებისგან გამოვირჩევით არა გონივრული და ფიზიკური შესაძლებლობებით, არამედ შემოქმედებითობით. ივან ნოსკოვი, ომსკის სახელმწიფო პედაგოგიური უნივერსიტეტის სამხატვრო ფაკულტეტის მე -5 კურსის სტუდენტი. - როგორ დაიწყო თქვენი კარიერა ხელოვნებაში? - დავიბადე ალტაის ტერიტორიის სუპერ პატარა სოფელ ტოპოლნოიში. მე ჩვეულებრივი სოფლის ბავშვობა მქონდა: მშობლებს ვეხმარებოდი ბაღში, პირუტყვს ვურევდი. მამაჩემი ხის ხელოსანია, მას ერთხელ მამამ, ბაბუამ ასწავლა. მან მისცა ხელში ჩიზლი, ხის ნაჭერი, ხახვის სურათი და უთხრა: - დაიჭირე, სცადე. საბოლოოდ, ის იმდენად მოხიბლა, რომ ახლაც აკეთებს ამას. მამაჩემმა ფანქარი მაჩუქა და მითხრა: "დახატე, ძაღლი დევს". შედეგად, დავიწყე ყველაფრის დახატვა, რაც ვნახე. შემდეგ ჩემი მშობლები გაშორდნენ, უფრო დიდ სოფელში გადავედით საცხოვრებლად, სადაც უკვე სამხატვრო სკოლაში დავდიოდი. - სად ნახავთ იდეებს ახალი ნახატების, ესკიზების შესახებ? - მე ყოველთვის მიყვარდა ისტორია, ახლა ვსწავლობ ნაპოლეონის მეფობის ეპოქას, მის რეფორმებს და ა.შ. მე გეტყვით საიდუმლოს, რომ ახლახანს დავიწყე ახალი ნახატი. ეს იქნება დიდი ნამუშევარი, სადაც ნაპოლეონი ცრემლებით დგას ოფიციალური პირების ფონზე. მე უფრო მიდრეკილი ვარ ისეთი ჟანრული, სიუჟეტური სურათებისკენ, რაც გარკვეულ აზრზე მეტყველებს. - როგორ განსაზღვრავს საკუთარ თავს, რას ნიშნავს იყო მხატვარი? - მე ხელოვნებას ვაკეთებ, რადგან ეს ყველაზე ნაკლებად მაღიზიანებს. ხშირად ვფიქრობ იმაზე, რას გავაკეთებდი, თუ ფულის შოვნა არ მომიწევდა, მაგრამ პასუხი მაინც ვერ ვიპოვნე. ბევრ ცნობილ მხატვარს არ მოსწონდა განხილვა. მაგალითად, პიკასომ თქვა, რომ მხატვრებმა უნდა ისაუბრონ იმაზე, თუ სად შეიძინონ კარგი საღებავები. ეს პოზიცია ჩემთვის ახლოსაა. ვცდილობდი ამ სფეროში მემუშავა, კომპიუტერული თამაშებისთვის გრაფიკა შევქმენი. რაღაცნაირად გამიელვა, რომ ერთია შეუკვეთო შეკვეთა და სხვა რამ შექმნა საკუთარი თავისთვის. - უნივერსიტეტის გარეთ ხშირად ურთიერთობთ სხვა მხატვრებთან? - ჩემთვის ყოველთვის რთული იყო გუნდში შესვლა: საბავშვო ბაღში, სკოლაში, უნივერსიტეტში. როდესაც ქუჩაში ვხატავ და ისინი მოდიან ჩემთან კითხვით:”ოჰ, მხატვარი ხარ?”, მე ჩვეულებრივ ვჩუმდები, რადგან არ ვიცი რა ვუპასუხო. ალბათ, საკუთარ თავზე ვარ და ბოლომდე დავრჩები. რატომღაც ყველასთვის არასასიამოვნო ვარ. - როგორ აღიქვამთ თქვენი ნამუშევრების კრიტიკას? - ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის, რომ კრიტიკა არის კონსტრუქციული. პირველ კურსზე მქონდა ამბავი, არწივი უნდა დაგვეყარა თაბაშირისგან. მანამდე მსგავსი არაფერი გამიკეთებია, სოფლიდან ჩამოვედი. ჩემი სამუშაო მივუტანე ქანდაკების მასწავლებელს და მან მიპასუხა:”ეს რა ქათამია, რატომ მოხვედი ჩემთან საერთოდ”. მინდოდა გარკვეული სახის ობიექტური შეფასება მომეგო, მაგალითად, რომ ჩემს არწივს მოკლე ბრჭყალები აქვს ან წვერს საკმარისად არ აქვს მოხრილი. ბუნებრივია, ასეთ მასწავლებელს რჩევისთვის აღარ მივდივარ. - და თუ საუბარია არა საგანმანათლებლო, არამედ შემოქმედებით სამუშაოზე? - თუ ადამიანი ქმნის თავის ნამუშევარს ისე, როგორც ის აპირებდა, მაშინ მასში უზუსტობებიც კი არ არის მნიშვნელოვანი. ჩვენ არ განვიხილავთ, მაგალითად, ფანქრის ტექნიკას ჩვენს შემოქმედებაში. აქ მხოლოდ "მოსწონთ" და "არ მოსწონთ" კატეგორიები მნიშვნელოვანია. საერთოდ, ვფიქრობ, რომ თუკი დამთვალიერებელი რამეზეა მიჯაჭვული, მაშინ აუცილებელია ავტორს ვუთხრა ამის შესახებ და თუ რამე არ არის სასიამოვნო, სჯობს გაჩუმდეს. კრიტიკა მიზანშეწონილია კითხვაზე. - რის გაკეთებას აპირებთ სწავლის დასრულების შემდეგ? - მინდა საზოგადოებისთვის ვიმუშაო, მაგრამ ზუსტად არ ვიცი როგორ. ადამიანები ერთადერთი ცხოველები არიან, რომლებსაც აქვთ შესაძლებლობა შეისწავლონ რაღაცები, გაფრინდნენ კოსმოსში.რომ არსებობდეს შესაძლებლობა უარყოს ამქვეყნიური და წარმოვიდგინოთ, რომ ჩვენ ყველანი ვმუშაობთ ერთი გლობალური მიზნისთვის, მაშინ კაცობრიობა ბევრს მიაღწევს. ფოტოები გამოცემის გმირების პირადი არქივიდან

გირჩევთ: